Chandeliers, those illuminative and decorative creations usually hung from ceilings, shine above our heads and provide us with light, playing the role of a miniature sun.
Due to their ability to diffuse light that passes through their multi-faceted ornaments, crystal chandeliers have stronger brilliance and reflection, amplifying light to give it greater allure.
—
In my childhood, I would join my father at ‘Saraye Delgosha’, which was then called the ‘Chandelier Makers Complex’. There, I became familiar with the components of this object of illumination and the process of its creation. Every time, I would bring home a handful of crystal ornaments and other accessories and begin making earrings and hairpins with them.
By creating chandeliers, my father would bless light with beauty and allure, spreading it with every fixture he delivered; it was this same light that provided our home with luminescence.
“Saraye Delgosha”, a Qajar-era caravanserai located in Tehran’s Ark Square, was registered as a National Heritage Site in 1978; however, after years of disputes and despite the opposition of my father and other shop owners there, it was ultimately torn down in 2010 and turned into another shopping arcade, under the same name.
And this was how I bore witness to simultaneous incidents of destruction: the demolition of a historical site, the disintegration of a network of individuals creating light, and as a result, the extinguishment of our home’s source of illumination, my father.
—
This collection, entitled “If There’s No Light …”, is Mahboobeh’s sixth solo exhibition and her second collaboration with INJA Gallery. This series includes 25 paintings of colored pencil on cardboard in different dimensions.
She paints familiar subjects that have often become ordinary and forgotten, trying to explore their inner essence. The predominant technique she utilizes in her works is colored pencil, which, like her subjects, is a tangible and familiar tool.
Her main concern is the passage of time, which she addresses in parallel with her other thoughts. Her method of representation with colored pencils, which requires greater patience and time, not only depicts this passage of time, but it also creates the need for the audience to redefine it.

چراغ ‌آویزها که ابزار روشنایی و تزیینی هستند و معمولاً به صورت آویز به سقف نصب می‌شوند، همانند خورشید کوچکی در بالای سر ما می‌درخشند و روشنایی می‌دهند.
چراغ‌ آویزهای کریستالی، به دلیل قابلیتشان در پخش کردن نوری که از سطوح چند وجهی کریستال‌ها عبور می‌کند، بازتاب و درخشش بیشتری دارند و نور را چند برابر کرده و بیشتر به رخ می‌‌‌کشند.
—
از کودکی با گذراندن اوقات فراغت همراه پدر در سرای دلگشا که مجتمع سازندگان لوستر نام گرفته بود، اجزای این شئ نوربخش و روند تولید آن را از نزدیک دیده و لمس کرده بودم. هر بار هنگام بازگشت مشتی آویز کریستال و سنجاق و یراق به خانه می‌آوردم و مشغول ساختن گوشواره و گیره ‌سر با آن‌ها می‌شدم.
پدر با ساختن لوستر، نور را تجهیز به زیبایی و جلوه ‌گری می‌کرد و با رساندن آن به دیگران تکثیرش می‌کرد، و از سوی دیگر چراغ خانه هم بود.
کاروانسرای قاجاری دلگشا واقع در میدان ارک تهران که با شماره ثبت ۱۹۸۴۸ در سال ۱۳۵۶ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده بود، پس از چند سال کش‌و‌قوس و نارضایتی پدر و بقیهی کسبه، بالاخره در سال ۱۳۸۹ تخریب شد و اکنون به پاساژی دیگر با همین نام تبدیل شده‌است.
و این‌ گونه هم زمان من شاهد مجموعه‌ای از ویرانی‌ها شدم؛ نابودی اثری تاریخی، از هم ‌پاشیدن مجموعه‌ای که متشکل از خالقان نور بود و به دنبال آن خاموشیِ فروغ خانه ما: پدر.
—
مجموعه‌ی «نور که نباشد…» ششمین نمایشگاه انفرادی محبوبه نوروزی و دومین همکاری او با گالری این/جاست. این مجموعه شامل بیست‌وپنج نقاشی با متریال مدادرنگی روی مقوا در ابعاد متفاوت است.
او نقاش سوژه‌های آشنایی است که اغلب به چشم عادی شده و از یاد رفته‌اند و وی سعی بر کنکاش در جوهره‌ی درونی آن‌ها دارد. تکنیک غالب آثار او مدادرنگی است که همانند سوژه‌هایش ابزاری ملموس و آشناست.
دغدغه‌ی اصلی او گذر زمان است که به موازات ذهنیات دیگرش به آن می‌پردازد. شیوه‌ی او در بازنمایی با مدادرنگی -که صبر و زمان بیشتری می‌طلبد- نیز با مداومت و ریاضت گونگی‌اش نه تنها گذر زمان را به رخ می‌کشد که مخاطب را به تعریف کردن دوباره‌ی آن نیازمند می‌کند.